Shkenca - Për të vëzhguar ndyshimet në tru që mund të ndodhin gjatë rrugës për në planetin e kuq, studiuesit ekspozuan minj në rreze që permbajnë therminja të ngarkuara me energji, si ato që gjenden në rrezet kozmike. Dhe për fat të keq, ajo rezultoi se astronautët mund të vihen në rrezik nga rrezatimi hapsinore. Puna u botua në Parimet Shkencore këtë javë.

Pa magnetosferën mbrojtëse të Tokës, grimcat e ngarkuara me shumë energji nga rrezet kozmike – mbeturinat e shperthimit të fundit supernova padyshim do depertonin në çdo anije të nisur drejt Marsit. Për të gjetur se çfarë mund të ndodhë në trurin e njeriut gjatë një udhëtimi të tidhë nderplanetar, një ekip i udhëhequr nga Çarls Limoni nga Univerziteti i Kalifornisë, vendosi minj në rrugën e një rrezeje të vetme të një rrezatimit të lartë energjetik – të jonizuar krejtesisht me Oksigjen dhe Titan, në mënyrë të veçantë – në laboratorin e e Rrezatimeve hapsinore të NASA-s në Brookhaven Nation Laboratory. Ky është një nga llojët më të rrezikshem të rrezatimit në hapësirë që astronautët do perjetonin në një udhetim 860 ditorë, shpjegojnë Popular Mechanics. Ekipi gjithashtu i ekspozoi minjt edhe me një dozë rrezatimi që është e barabartë me atë të rreth gjashtë udhëtimeve deri ne Mars.

Minjt ishin të projektuar gjenetikisht që të përmbanin neurone me ngjyra të ndezura në mënyrë që ekipi të ishte në gjëndje për të parë ndryshimet në trurin e tyre. Gjashtë javë pas ekspozimit, minjtë e rrezatuar permbanin vetëm pak sinapse të degëzuara – degët e spikatura të neuroneve që transmetojne sinjale elektro-kimike. Grimcat e ngarkuara i thyen keto degë.

Për të parë se si veprojë kjo nderprerje e sinjalit transmetues në njohje, ekipi kreu teste për të mesuar kujtesën e minjve ne laboratoret e tyre. Ata i vendosen brejtësit në një kuti të mbushur me lodra, dhe pastaj pas nje cop kohe, ata nderronin lodrat apo i leviznin rreth minjve. Krahasuar me minjt e kontrollit, minjtë “astronaut” nuk ishin kurioz në situatat e reja, të papritura, dhe ata u bënë më të hutuar.

Në njerëz, këto ndryshime neuronale mund të pengojnë aftësitë e tyrë per të kujtuar informacione. “Ky nuk është një lajm pozitiv për astronautët që planifikojnë udhetime vajtje-ardhje trevjeçare në Mars.” thotë Limoni në një deklaratë per shtyp. Humbja e vetëdijes dhe perqendrimit mund të ndikoje në aktivitetin e misioneve, dhe ekspozimi ndaj ketyre grimcave mund të ketë pasoja negative afatgjata. Megjithatë, ky hulumtim nuk do të thotë se misionet e drejtuara për në Mars janë të pamundura. Ritja e mbrotjes në kostumet dhe helmetat e Astronautëve mund të arrijë mbrojtjen e trurit të tyre. Limoni dhe shkencëtarë e tjerë janë duke punuar në komponime farmaceotike që të pastrojnë radikalet e lira në mënyrë që të mbrojnë neurotransmetuesit.

Shkenca - Pesë drita të çuditshme, që ndriçojnë në qiell regjistrohen në kamera përpara se ato të ndryshojnë vendndodhje.

Videoja bëhet virale dhe rindez debatet për ekzistencën e UFO-ve. Gjithçka ka ndodhur në Tarma, një qytet qendror në Peru, natën e 22 qershorit, kur një person është hutuar nga disa drita që ndriçonin në qiell. Sipas personit që regjistroi videon, ndodhia është pikasur rreth orës 5:00 të mëngjesit.

Të gjitha detajet mbeten të paqarta, paçka se shumë media ndërkombëtare janë munduar të zbulojnë më shumë. Videoja është publikuar në rrjetin OVNI, një portal që përmbledh video dhe histori mbi UFO-t, nga e gjithë bota.

Që pas publikimit, ajo është bërë virale dhe ka tërhequr vëmendjen e shumë përdoruesve të rrjeteve sociale, të cilët kanë gjetur një shkas për të rindezur diskutimet mbi ekzistencën apo jo të jashtëtokësorëve.

Kjo është pa dyshim nje nga provat me te mira e me te rralla per UFO,e kapur nepermjet filmimit rastesor nga nje ekip qe filmonte vijat Naska ne Janar te 2011..Ju mund ti shikoni këto pamje deri në 1080pixel e me nje definicion të lartë.Ju lutem shiheni vidion te plote...

Kur më 24 gusht, rreth orës 14:00, u shënua një dukuri e zakontë mbi qiellin e Perusë, banorët panë me habi topin e zjarrtë duke rënë nga qielli.

Ende nuk dihet se për çfarë objekti bëhet fjalë, ndërsa dy hipotezat kryesore janë se objekti ka qenë meteor ose fluturake jashtëtokësore.

Edhe pse ende kërkohen mbetjet dhe vendin ku kjo UFO ka aterruar, dyshohet se rrugës për të rënë në tokë ka shkaktuar disa zjarre në pyje.

Shkenca prezanton:

Si ka lindur jeta ne planetin tone?

Kjo eshte nje pyetje te cilen njerezimi ia ka bere vetes qe ne zanafillen e vet, dhe me gjithe shpjegimet e panumerta qe nga lashtesia gjer me sot, vazhdon te mbetet ndoshta po aq sfiduese sa kur u pyet per here te pare.

Ne kete hyrje te shkurter do te perqendrohemi kryesisht tek shpjegimet e ofruara nga shkencat natyrore.

Hipoteza e Panspermias sugjeron se Jeta ne Toke e ka origjinen nga nje tjeter burim ne Univers.

Kjo eshte nje mundesi, por ne te njejten kohe kjo hipoteze nuk ofron ndonje shpjegim se pse Jeta eshte dashur medeomos te transportohet ne Toke.

Pse, per shembull, kjo hipoteze nuk e merr ne konsiderate mundesine qe Jeta ka buruar ne Toke, dhe prej ketu transportohet neper Univers?

Dy shkencetare, Haldane dhe Oparin, sugjeruan nje skenar se si kushtet fillestare te jetes ne Toke mund te kene qene. Molekulat e thjeshta organike, qe permbajne karbon, u formuan te parat.

Me pas, energjia diellore dhe nxehtesia e cliruar nga toka rezultoi ne reaksione kimike qe u vijuan nga prodhimi i molekulave te vogla nga sinteza e substancave ne atmosfere.

Keto molekula formuan rendom proteina, karbohidrate dhe acide nukleike, e si rrjedhoje nga bashkimi i tyre u lind dhe organizmi i pare.

Per te verifikuar qe nje fenomen i tille, te quajtur edhe âsupe prebiotikeâ, mund te rezultoje ne krijimin e ketyre molekulave (si rrjedhoje, vete jetes), Stanley Miller sintetizoi ne menyre te suksesshme lende organike nga substance inorganike(1). Ne fakt, ky konsiderohet si eksperimenti klasik i Origjines se Jetes.

Oparin-i propozoi, gjithashtu, se molekulat e thjeshta organike do te krijonin âkoacervateâ, struktura sferike qe i mbeshtjellin ato duke mundesuar zhvillimin e reaksioneve katalitike ne brendesi.

Sidoqofte, nuk eshte e qarte akoma se si kjo mund te ndodhe; A eshte bashkimi i molekulave i mjaftueshem per katalizimin e tyre? Cilet jane katalizatoret ne kete rast?

Bota e ARN-se, term ky i formuluar nga Walter Gilbert ne vitin 1986, i referohet nje faze te hershme te jetes ne planetin Toke.

Ne kete faze prania e proteinave katalitike nuk ishte e nevojshme sepse ARN-ja kishte rol te dyfishte, ate te ruajtjes se informacionit gjenetik dhe ate te katalizatorit ne nje sistem primitiv vete-replikues(2).

ARN-ja eshte me e thjeshte se proteinat dhe mund te kene evoluar me shpejt.

Sidoqofte, pyetja mbetet â nese ARN-ja ishte e para molekule, atehere duhet te jete formuar pa pranine e enzimave, dhe si rrjedhoje kjo kerkon shpjegim se si nukleotidet u bashkuan per te formuar ARN-ne?

Cfare mundesoi formimin e zinxhiret te nukleotideve, dhe ARN-se si rrjedhoje?

Aleksander Graham Cairns-Smith, biolog molecular dhe kimist, sugjeron te kunderten â qe acidet nukleike jane formuar me vone dhe te parat kane qene proteinat.

Ne librin e tij Ardhja e Gjenetikes: Dhe Origjina Minerale e Jetes ai propozon qe proteinat e para u sintetizuan nga kristale minerale inorganike, dhe ne kete faze as ADN-ja as ARN-ja nuk ishin prezente.

Me vone bashke me molekulat organike kemi edhe ardhjen e Gjenetikes ne skene. Nje pikepytje serioze ne lidhje me kete model eshte se sugjeron qe Origjina e Jetes eshte nga lenda inorganike, apo me gjuhe popullore, nga guri. Dhe kjo eshte dicka qe shume e kane te veshtire ta pranojne.

Kjo hyrje e shkurter e hipotezave kryesore ne lidhje me Origjinen e Jetes tregon se nuk ka model âstandartâ, dhe secili nga modelet e mesiperme ka avantazhet dhe dobesite e veta.

Sidoqofte, eksperimenti i Stanley Miller-it ofron evidence te forte qe molekulat organike mund te sintetizohen nga inorganiket ne kushte te ngjashme me ato te Tokes ne fazat e hershme te ekzistences se saj.

Dhe nje fjale te fundit ne lidhje me perspektiven religjioze te Origjines se Jetes; njerezit e lashte zhvilluan dy menyra te menduarit, folurit dhe te perftuarit te njohurive â mitin dhe logosin(3).

Te dyja ishin themelore, dhe plotesuese te njera tjetres, si menyre per te zbuluar te verteten, secila ne sferen e vet te kompetences.

Miti perqendrohej ne origjinen e jetes dhe thellesine e mendjes njerezore, jo me ceshtjet e perditshme praktike apo empirike. Miti kerkon te zbuloje e gjeje kuptim ne jeten tone.

Historite mitologjike me heronj qe zbresin ne Boten e Pertejme, apo qe luftojne shtriga e bisha, demonstrojne realitetin e subkoshiences njerezore, qe nuk mund te njihet thjesht nepermjet arsyes, por qe ka nje ndikim te thelle mbi pervojen dhe sjelljen tone.

Miti as nuk mund te demonstrohet, as nuk kerkon prove racionale, por lidhjen me njerezit e ka te ngjashme me ate te artit apo muzikes. Ne anen tjeter, logosi ishte po aq i rendesishem.

Eshte menyra racionale, pragmatike dhe shkencore e te menduarit qe mundeson njerezit funksionimin normal te jetes dhe ceshtjeve materiale. Ndryshe nga miti, logosi duhet te perkoje saktesisht me faktet dhe realitetin e jashtem per te qene efikas.

Ne menyre te ngjashme nese zevendesojme mitin me religjionin, atehere rrjedhimisht perspektiva qe kjo e fundit ofron ne lidhje me Origjinen e Jetes nuk ka vend ne sferen e shpjegimeve shkencore empirike.

Shkenca - Sikur në filmin vitit 2009 ‘Avatar’ ku fluturon krijesa e quajtur Ikran, besohet të ketë ndodhur edhe në lashtësi.

Shkencëtarët e Akademisë Kineze të Shkencës, kanë zbuluar fosilet e një zogu që ka një sqep të gjatë dhe të gjërë, po thuajse të njëjtë me karakterin nga filmi.

Me pjesën e poshtme si të pelikanit, ky zog ka mbledhur peshq nëpër ujë, por se ata kanë qenë të një forme relativisht të madhe.

Sipas dhëmbëve të gjetur në sqep, mendohet se Ikrandraco të ketë qenë një bishë e vërtetë që ka ‘tmerruar’ qiellin.

Ky shpend mendohet të jetë zhdukur para 66 deri në 252 vjet më parë.

Shkenca - Profeti Muhamed, katërmbëdhjetë shekuj më parë, na ka lajmëruar për ekzistimin e një zjarri nën det dhe ekzistimin e një deti nën atë zjarr. Athua vallë kush mund ta ketë lajmëruar për këtë që vetëm tash së fundmi e ka zbuluar shkenca?!

Gazeta Daily Mail ka publikuar një zbulim interesant, atë të një deti të thellë 400-600 km nën sipërfaqen e tokës, ose më saktë, nën shtresën e tretë të saj.

Deti përmban sasi uji trefish më shumë se uji që gjendet mbi sipërfaqen e tokës. Zbulimin e kanë prezantuar shkencëtarët në mars të këtij viti (2014).

Kështu, ne kemi det mbi tokë, të cilin e shohim, pastaj nën të ka një kore të butë, nën të cilën vijon shtresa e dytë e tokës, pas të cilës vjen shtresa e tretë, e cila është e zjarrtë dhe prej së cilës shpërthejnë vullkanet dhe llavat e shtrira të zjarrit, e nën këtë shtresë ka një det, të cilin e zbuluam tash në këtë vit.

Ta meditojmë këtë formë (të planetit tokë) e pastaj të ndalemi tek hadithi profetik:

Toka, nga jashtë, duket e kaltër, e bukur, por në brendësi fsheh zjarr dhe lavë të shkrirë zjarri. Shtresa e jashtme është e mbështjellë me dete, re dhe qetësi, por nën korën e tokës, ka shtresa të zjarrta, ndërsa nën këtë shtresë të zjarrtë, ka det të madh.

Kështu, shtresat e tokës bëhen shtatë:

Korja e tokës

Litosfera

Mbështjellësi i epërm

Mbështjellësi i mesëm, ky që përfshin këtë detin e madh të zbuluar tash së fundmi

Mbështjellësi i poshtëm

Bërthama e jashtme

Bërthama e brendshme

Pra, tashmë kemi një imazh më të qartë të tokës dhe shtresat e saj janë shtatë. Në këtë të vërtetë ka aluduar Kur’ani.

Në kaptinën et-Talak, ajeti 12, Allahu i Madhëruar ka thënë:“All-llahu është Ai që krijoi shtatë palë qiej dhe prej tokës aq sa ata; në to zbatohet vendimi i Tij për ta ditur ju se All-llahu ka fuqi për çdo send dhe që me të vërtetë All-llahu ka përfshirë çdo send me dijen e vet”.

Burimi: Daily Mail, mars 2014

Atëherë, e vërteta e bindshme shkencore po thotë se nën det ka zjarr dhe llavë zjarri ndërsa nën të ka det. Ne kemi këtë renditje:

Det

Zjarr

Det

Po Muhammedi, si e ka trajtuar këtë çështje shkencore, të cilën shkencëtarët nuk arritën ta zbulojnë vetëm se në shek. XXI?

Ka thënë Pejgamberi “…ngase nën det ka zjarr,e nën zjarr ka det.

Ky hadith na lajmëron për zjarr nën det. Shkencëtarët këtë e kanë vërtetuar vite më parë ndërsa tani vërtetuan se nën këtë zjarr ka det. Kjo flet për vërtetësinë e profetësisë së Muhammedit.

Ing. Abdudaim el-Kehil

Përshtati:Sedat Islami

Burimi: www.kaheel7.com

Shkenca - Para 458 milionë viteve më parë, Toka ishte goditur nga një asteroid i dyfishtë , duke lënë kratere të dukshme edhe sot që janë në Suedi, njoftuan sot shkencëtarët e hapësirës.

Ngjarja, ata thanë, mund të gjurmohet si "njëra prej katastrofave më të mëdha kozmike" në historinë e Sistemit Diellor - një përplasje e fuqishme në rripin e asteroideve, rreth 12 milionë vjet më parë.

Kjo goditje shkaktoi që asteroidi i madhësisë prej 200-kilometrash të prishej, dhe të shpërndahet në pjesë të mëdha të shkëmbinjve, disa prej të cilave më pas kaluan orbitën e Tokës. Dy nga këto pjesë u përplasën në det të cekët që mbulojnë një pjesë të Skandinavisë moderne sot, thuhet sipas studimit.

Me ngritjen e kores së Tokës, gjurmët e kësaj ngjarjeje qëndrojnë në Suedinë qendrore - krateri 7.5 km në Lockne, i vendosur rreth 20 km në jug të qytetit të Oestersund, dhe një tjetri prej 700 metrash në Malingen, aty pranë.

Studimi, i publikuar në revistën Science Reports, mbështet dyshimet e kahmotshme se këto kratere, vetëm 16 km larg njëra tjetrës janë të shkaktuara nga një "dubletë", një fenomen tepër i rrallë që shkaktohet nga asteroide të dyfishta që udhëtojnë në çifte. "Dubletat" paraqesin një temë shumë të debatuar të astrofizikës.

Ndikimi i asteriodëve binjak që ka ndodhur para 458 milionë vitesh besohet se ka qenë pjesë e një "dushi" të meteorëve që kanë prekur Tokën pas shpërbërjes së madhe në rripin kryesor të asteroideve.

Hëna ne dritë te dukshme (majtë), Hena ne topografi ku metë kaltër tregohen tregohet terreni i ulët dhe me te kuqe i larti (mes)Foto nga GRAIL gravity ku tregon lokacionin e fushes OceanusProcellarum (djathtå)

Shkenca - Zbulohen teori rreht misterit hënor i cili eshte i vjetër sa vetë sateliti natyralë i Tokës Historite e hershme tregojn se ne hene ekziston nje pllajë e cila quhet  Oceanus Procellarum ose (vendi) Stuhitë e Oqeanve, i cili supozohet se u shkaktuar nga nje ferkim i henes me nje asteroid, dhe kjo eshte e sakte edhe sot eshte gjetur prove e kesaj te çare e cila ka nje diameter prej 2.600 kilometrave. Kjo sipërfaqe e Hënës është e dominuar nga një zonë unike e quajtur rajoni Procellarum, e cila karakterizohet me lartësi të ulëta, përbërjen unike, dhe fusha të shumta të lashta vullkanike. Nje teori tejter thote se kjo siperfaqe pra Procellarum-i eshte shkaktuar si pasoje e perqendrimit te madh te siperfaqes henore ne prodhimin e elementeve dhe keshtu ato elemente jane shoqeruar nga radioaktiviteti. "Hena nuk eshte aq miqesore sa duket me sy të lirë, ajo ka nje siperfaqe mjafte te ashper" tha  -  Andrews-Hanna.